Przeglądając odmęty internetu natrafiłem na takie cóś:

http://www.imperiumromanum.edu.pl/ciekawostka/zloty-rzymski-brelok-na-klucze/

Otóż na stronie dotyczącej imperium rzymskiego w dziale ciekawostki można znaleźć nie lada ciekawostkę!

Jest tam fotka przedstawiająca rzymski złoty brelok na klucze:

i podobno jest na nim napisane: „MNHMNEYE”, które ktoś przetłumaczył na „Pamiętaj (o mnie)”. Nie jestem w stanie zweryfikować, ani obiektu, ani napisu, bo ja tam widzę napis „MONETE”, a wyszukiwanie grafiką w google odnalazło właściwie tylko tę stronę (poza wykopami, joemonsterami czy pinterestami), z której nic nie wynika:

http://thesupplemental.com/index.php/the-gallery-of-object-lessons-past/

No ale co z tego wszystkiego wynika? Otóż jeśli podawany napis jest prawdziwy, to NIE JEST TO ŁACINA!!!

Otóż literę H często czyta się jako E lub I (tak jest po dziś dzień w greckim), więc moim zdaniem należy to czytać „Mni Mneje”. Nie wiem, czy już widzicie w jakim języku jest to napisane?

Tak, to język polski/słowiański!

• Mni zapiszemy dziś jako Mnij i używamy z przedrostkami: Pomnij, Wspomnij, Przypomnij, Zapomnij.
• Mneje zapiszemy dziś jako Mnie i używamy w dokładnie takiej formie.

Wspomnij Mnie znaczy dokładnie to samo, co przedstawione „Pamiętaj (o mnie)”. Ciekawe, że napis przetłumaczono prawidłowo, ale nie napisano w jakim języku jest napisany.

Po łacinie, na pewno to nie jest, bo po łacinie pamiętać to Recordare, które jest złożeniem Re + Cord + Are. „Re” znaczy „ponownie” lub „bardzo”, „Are” to końcówka bezokolicznika, a „Cord” to zniekształcone nasze „Serce” (dawniej Serdce, porównaj: SerDeczny, OsierDzie itd.), tylko się skentumizowało (S→K). I ogólny sens ma taki, że „wkładać serce w coś” = „pamiętać” (porównaj: en:learn by heart = nauczyć się na pamięć).

Rzymianie używali też naszego rdzenia MN (MNIEĆ, myśleć, pamiętać) w formie znanej jako Memento (porównaj też: en:Mind, pl:Mądry, fr:Memoir).

Jednak „Pamiętaj o mnie” zabrzmi wtedy: „Memento Mei”, porównaj: Memento Mori – pamiętaj o śmierci (przy czym Mori to nasz Mór (rdzeń MR), ten sam co w słowie uMieRać i śMieRć), a nie „MNHMNEYE”.

Druga interpretacja:

Zauważam, że „o mnie” podane jest w nawiasie (czyli w domyśle), wtedy całe słowo „MNHMNEYE” oznacza pamięć. Po raz kolejny nie przypomina to łaciny, a polskie słowo MNIEMANIE (czyli przemyślenie, wspominanie, pamiętanie – porównaj odgreckie: Mnemonika – po grecku: Mnemonikos (pamięciowy)).

Według mnie napis NIE jest po łacinie, czy jest po słowiańsku? Sami oceńcie!

Romani ite domum.

Jako dodatkową ciekawostkę chciałbym dorzucić kawałek filmu „Żywot Briana”, gdzie Brian ma wymalować cały mur Jerozolimy łacińskim „Rzymianie idźcie do domu”, ale robi błędy (łacina język trudna) i poprawia go rzymski żołnierz. Zdziwicie się jak zobaczycie, że po łacinie i po polsku te dwie frazy są niemal identyczne.

Na podstawie niemieckiego opracowania dotyczącego występowania konkretnych końcówek miejscowości podesłanego przez Tomassussa.

Kiedy jakiś film się kończy, to na ekranie pojawia się przewijana lista nazwisk osób współtworzących produkcję. Jako dzieci z moimi braćmi zawsze wyłapywaliśmy tam polskie nazwiska. Prawda, że to łatwe?

Tak samo na liście miejscowości świata z łatwością wyłapiemy te polskie i słowiańskie, mimo że mogliśmy nigdy o takowych nie słyszeć. Po prostu nasz mózg dopasowuje znane nam przedrostki ze znanymi nam rdzeniami, a to ze znanymi przyrostkami i tak rozpoznaje własny język (mimo, że słowo może faktycznie nie istnieć – i tak rozpoznamy je jako swoje). Dzieci już w łonie matki zaczynają rozpoznawać swój język i zaraz po narodzinach rozpoznają swojego tatę i dziadków, bo często po prostu mówili im do brzucha.

Kiedy zobaczymy napis: Przylisewo, Naddębice czy Podorliny od razu będziemy wiedzieć, że chodzi o miejscowość położoną w Polsce. A tu zonk. Takich miejscowości na mapie nie ma! Jednak i tak je rozpoznamy jako swoje? Dlaczego? Otóż każda z nich składa się z:

1. Przodrostek – Przy, Nad, Pod, Bez itd.
2. Rdzeń – Lis, Dąb, Orzeł, Rzeka itd.
3. Przyrostek – ów, ice, iny itd.

O ile przedrostki i rdzenie można po prostu przetłumaczyć (bo mają słownikowe znaczenia), to końcówki już nie bardzo, bo są najczęściej naszymi końcówkami deklinacyjnymi:

Najpopularniejsze to:

1. Ów, Owa, Owe, Owo, Ewo – wzięło się od dopełniacza. Np. Miasto jednego Kraka, ale wielu Kraków, Kominów, Lwów czy Kijów. Potem potraktowane jako mianownik uzyskało własną deklinację i odmianę przez rodzaje. I tak np. na Pomorzu Ów często przeszło w Owo np. Starkowo, Kwakowo. W Małopolsce króluje Owa (rodzaj żeński) np. Limanowa, Laskowa, Wiśniowa.
2. -ice, -ica – to teren odziedziczony w liczbie mnogiej. Porównaj słowa: Dziedzic, Synowiec, a nawet Księżyc (dziecko Księcia – którym jest Słońce). Takich najwięcej jest chyba na Śląsku: Czechowice, Katowice, Mysłowice, ale i w innych miejscach: Sycewice, Ropczyce czy Starachowice. Ica jest końcówką żeńską np. Sośnica, Kuźnica itd.
3. -in, -ina, -iny , -no – To końcówka, która jest zniekształconym słowem „Na” (porównaj en:In (W) oraz en:On (Na)). W miejscu, gdzie rosną Dęby powstaje miejscowość Dębin (Dąb + Na), Dębina (rodzaj żeński), Dębno (rodzaj nijaki) lub Dębiny (liczba mnoga). Stąd Lubin, Chęciny, Pajęczno, Kowno,Wilno, Szczecin, Głowno, Kutno, Gostyń i Gostynin.

Skoro wiemy już jakie końcówki mają nasze nazwy miejscowości, to teraz możemy ruszyć na zachód:

Na stronie: http://truth-and-beauty.net/experiments/ach-ingen-zell/ możemy znaleźć mapki występowania konkretnych końcówek na terenie obecnych Niemiec. UWAGA! Na mapy trzeba poczekać, bo są generowane dynamicznie na podstawie nazw miejscowości i ich współrzędnych geograficznych.

1. Nasza końcówka Ów, Owa, Owe, Owo, Ewo w niemieckim przechodzi w -ow lub -au, porównaj: Krakow am See (Kraków nad Jeziorem?), Malchow (Malechowo?), Beskow (Biesków?) itd. oraz Prenzlau (Prendzlów?), Zwickau (Ćwików?), Glauchau (Głuchów?), Koserow (Kozierów), Luckow (Łuków).
2. Nasza końcówka Ice Ica w niemieckim przechodzi w -ic, -itz, porównaj: Chemnitz (Chemnica/Ciemnica), Sassnitz (Sośnica), Crivitz (Krzywica), Zinnovitz (Synowice), Neustrelitz (Nowe Strzelice), Goerlitz (Gorlice – choć poprzez łużyckie Zgorjelec/Zhorjelec tłumaczy się Zgorzelec) itd.
3. Nasza końcówka In, Ina przechodzi w -in, -en porównaj: Zossen (Zosin), Tessin (Cieszyn), Guben (Gubin),

Na mapach Niemiec można też znaleźć miejscowości o nazwie np. Stargard czy Lubeka, które po niemiecku nie mają żadnego znaczenia, a po polsku to po prostu Stargard=Stary Gród czy Lubica (porównaj słowackie imię: Lubica czyli Miłość).

A teraz wspomniane mapy:

Chyba gołym okiem widać, że to polskie miejscowości :).

Należy zauważyć z polskim -au wymieszano też inne końcówki. Jednak -au pojawia się w południowo zachodnim NRD i idealnie uzupełnia -ow powyżej.

Też chyba gołym okiem widać dawną granicę.

Tu nie jest aż tak czysto, ale należy pamiętać, że po niemiecku -in- oznacza też rodzaj żeński, stąd zanieczyszczenie w innych rejonach Niemiec.

Komplet opracowanych końcówek poniżej:

Na powyższej podstawie możemy z czystym sumieniem tłumaczyć niemieckim historykom mieszkającym na wschód od Łaby, że to nie my jesteśmy gośćmi na germańskiej ziemi jak Oni by chcieli, a to Niemcy są gośćmi na ziemi słowiańskiej!

Ⱄⰾⰰⰲⰰ!

Witam,

Wczoraj w Porozmawiajmy.TV ukazał się materiał nagrany kilka dni temu w Krakowie przez Aleksandra Berdowicza. Myślą przewodnią materiału jest zagadnienie, czy Słowianie naprawdę byli niepiśmienni, jednak wielokrotnie schodzimy z głównego tematu na wątki poboczne dotyczące naszej zawiłej historii. Zapraszam do obejrzenia:

Na stronie Porozmawiajmy.TV wywiad obejrzało 3500 osób w 24h od publikacji:

http://porozmawiajmy.tv/czy-slowianie-naprawde-byli-niepismienni-kamil-dudkowski/

Sprostowania:

1. Mieszko II w 1025 miał 35 lat (więc nie był nastolatkiem, co zasugerowałem)
2. W 1772 nie istniał Watykan, ale istniało Państwo Kościelne zarządzane przez papieża, co jest protoplastą Watykanu.
3. Litera głagolicowa Ⱁ (On), nie wygląda jak kółko, ale litera Ⱉ (Od) – też czyta się O już jest kółkiem. Po prostu zapomniałem o niej wspomnieć i wyszło trochę bez sensu :).